Koryto rzeki przypomina ciąg połączonych "nogami i głowami" drukowanych liter "E". W ten sposób tworzy się zatoczka o wklęsłości ok. 10 metrów i długości około 20, a następnie w kierunku nurtu wypiętrza się ziemna ostroga, wzmocniona usypanymi kamieniami. Jak dotychczas, na całej długości. Dlaczego tak, a nie inaczej zabezpieczony jest brzeg? I przed czym? Bo skarpy w zatoczkach są podmyte przez wysoką wodę. Chodzi o lód?

Dodam, że ów schemat nie ma nic wspólnego z meandrowaniem rzeki, ponieważ to ciąg na obu brzegach na całej długości. 

Do sprawdzenia. 

Mam nawet taką teorię związaną z występowaniem przyrody, a wysnułem ją na podstawie obserwacji czapli i wędkarzy. Mianowicie, jeżeli na jakimś odcinku rzeki nagle zagęszczenie wędkarzy na metr kwadratowy gwałtownie zwiększa się, to oznacza, że zbliżam się do jakiegoś miasta. Jeśli natomiast na którymś z brzegów ponadnormatywnie występują czaple, oznacza to, że jestem bliżej terenów niezamieszkałych, a więc głuszy. I to działa.

Tak ogólnie dodam, że zarówno wędkarzy, jak i czapli, jest przerażające dużo. No wiem, był weekend, zobaczymy, jak to wygląda w tygodniu. Przynajmniej jeśli chodzi o wędkarzy. 

Co jeszcze oprócz czapli? Na pewno sporo zwierzyny płowej, widziałem sarnę, łanię przy wodopoju, czyli rzece, półtora bobra (to jest jednego całego i fragment ogona już w zanurzeniu). Sporo także wszelkiej maści drapieżników wysokiego lotu, w tym przynajmniej dwa ptaszyska wielkości Antonowa od chińskich maseczek. No a pisząc te słowa, właśnie wyjąłem wędrującego pod kolanem kleszcza, czyli dzieje się. 

Wiem, że może to nie nie zabrzmi wiarygodnie, ale odnotowałem wielkie zwycięstwo tuż przed Głogowem. Z większej odległości widziałem na wodzie jakąś łódkę. Po godzinie zbliżyłem się na tyle, że mogłem rozpoznać dużą motorówkę. Pół godziny później miałem ją na lewym trawersie. W wypasionej łódce sześć osób, pomalutku, na niewielkich obrotach silnika, aby tylko utrzymywać sterowność, płynęło i raczyło się piwem. Oprócz sternika. Gdyby nie to, że ich wyprzedzałem w trudnym miejscu (zwężenie, bystrze przy pracującej pogłębiarkę) pewnie zapytałbym, czy nie mają aby jednego zimnego na sprzedaż. Ech, to by dopiero był bal😄. A tak musiałem się zadowolić tylko wyprzedzeniem motorówki kajakiem. 

Kawałeczek za mostem, a więc i za miastem, na prawym brzegu dostrzegłem trzech zmęczonych  panów "podpierających" rowery. Odezwali się dopiero, gdy ich minąłem.

 - Halo! -  zawołał jeden.

 - Halo! -  odkrzyknąłem i odmachałem grzecznie (nie wiedząc jeszcze, że ta rozmowa odbyła się po niemiecku). 

Wówczas drugi z nich pokazał mi wymowny gest palenia papierosa. Najpierw nie zrozumiałem, o co chodzi, ale zacząłem myśleć. I wymyśliłem, że to przecież Głogów. Do granicy niemieckiej blisko, a panowie widząc flagę unijną, zamocowaną na kajaku, pomyśleli zapewne, że płynie Niemiec. No a czego może chcieć Niemiec od trzech polskich "rowerzystów"? Tanich fajek, fajek i jeszcze raz fajek. Proste.

- Płyniesz do Szczecina?! – woła do mnie z lewego brzegu facet w polarze.

– Płynę! – odkrzykuję.

- Z Wrocławia?- dopytuje.

- Z Wrocławia - odpowiadam zaintrygowany faktem, skąd facet to wie.  Dobijam do brzegu na którym stoi.

Przedstawiamy się, zgodnie z tradycją wodniaków jesteśmy już na "ty". 

Nazwijmy go Kanadyjkarz. Bo płynie kanadyjką, napędzaną dużym drewnianym wiosłem kajakowym. Jego trasa to Gliwice - Bałtyk, czyli przynajmniej o 150 - 200 km więcej, niż ja. Dziennie robi 30-40 km. Ale nigdzie mu się nie spieszy. 

– Jestem niezależny czasowo – wyjaśnia. – Jestem na emeryturze, 2 lata temu żona mi umarła, nie chcę siedzieć w domu. Na całe lato kalendarz mam już ustalony. 

Kanadyjkarz pływa po polskich rzekach i jeziorach od czasów komuny. Twierdzi, że niewiele lub wcale nie ma akwenów, na których nie był. Jeździ sam lub w różnych składach, ale ma też stałe grono. Z nimi w lipcu znów rusza na Bug. 

Rozmawiamy o wszystkim. Szybko przerzucamy się z tematu na temat, z miejsc na miejsce, porównujemy wrażenia ze spływu Wisłą i narzekamy na wiatr, ustalamy prognozę pogody i znajdujemy wspólną "trasę życia" - spływ Dunajem. 

- I żebym jeszcze zimne piwo kupił - w pewnym momencie dzielę się z nim swoim marzeniem z wczoraj.

- Ja mam, chcesz? - pyta z uśmiechem, i wyciąga zieloną butelkę Łomżyńskiego z czeluści łódki.

- Królu złoty! - nie mogę się powstrzymać od śmiechu. Staram się odwdzięczyć i pytam, czy przypadkiem nie chce mleka. 

- Mam dżem. Lubię chleb z masłem, dżemem i mlekiem - odpowiada.

Krótkie spotkanie, może zajęło nam 15 minut, a tyle radości, emocji, zrozumienia. Wszystko jasne.

Było tak ciepło, że piwo najchętniej to bym natychmiast. Ale słońce plus piwo to zdecydowanie nie jest dobre połączenie. Piję je teraz, wieczorem, wspominając 444 kilometr Odry i pisząc te słowa.

Jeszcze jedno. Skąd Kanadyjkarz wiedział, że wystartowałem we Wrocławiu i płynę do Szczecina? Powiedział mu śluzowy w Malczycach, że dzwonił tu taki facet, i że będzie robił trasę do końca. Faktycznie, dzwoniłem tydzień przed wyjazdem i ustalałem kwestię śluzowania i procedur zawiadamiania. Śluzowy papla🙂

Rano, gdy wychodziłem z namiotu, w progu zderzyłem się z myszą. A raczej nornicą, bo była czarna. Chwilę później przemknął lis, który przyszedł się napić. Jednak kulminacyjny punkt dzisiejszego spotkania z przyrodą nastąpił mniej więcej po godzinie płynięcia. Czteroosobowa eskadra łabędzi wzbiła się w niebo tuż przed dziobem kajaka, a następnie każdy z członków eskadry, w kilkusekundowych odstępach, wypróżnił się do wody. Wyglądało to jak bombardowanie🙂 i widziałem taką sytuację pierwszy raz w życiu. Po łabędziach obserwowałem akcję pozyskiwania ryb przez dwa - nomen omen - rybołowy. No i zaczęły pojawiać się też kormorany.

PODSUMOWANIE DNIA

Wypłynąłem z 415 kilometra, a stoję na 505, czyli przepłynąłem 90 km. Jestem kilka kilometrów przed Krosnem Odrzańskim, około 270 km od Szczecina. Ale taki przebieg to za dużo, nie ma czasu na przerwy i kąpiele. No nic, zobaczymy co będzie dalej. 

WIĘCEJ CZYTAJ W MENU/ODRA cz.2